ΝΥΧΤΑ...

Όπως τον ονειρεύτηκαν εκείνοι οι πρώτοι άτυχοι ονειροπόλοι μιας μεγάλης επανάστασης, στην οποία πίστεψε κάποιο διάστημα κι ο ίδιος με όλη του την ψυχή, και τώρα ήταν υποχρεωμένος να γλείφει το φαρμάκι από τα κατακάθια του καφέ της.
Σελ. 165

Αισθάνεται ντροπή και εξευτελισμό για τη δύσκολη θέση του. Αν σωθεί, δεν πρέπει να μάθει κανείς γι’ αυτή την ταπείνωση.
Σελ.165

…σκεπάζοντας το κεφάλι με την μπέρτα του για ν’ αποφεύγει όσο μπορεί το χιονόνερο που έπεφτε ασταμάτητα…
…Άρχισε πάλι να τραυλίζει. «Για την ώρα, είμαι ο Ηλ. Για την ώρα».
Σελ. 173

Τίποτα δεν ακολουθεί το ρυθμό του θεατρικού έργου και τα λόγια που έγραψε ο ποιητής.
…Αυτός ήταν. Ο πατέρας του. Άρχισε σιγά σιγά να μπαίνει στην ατμόσφαιρα του έργου. Ο πατέρας του ήταν ολόκληρος πασπαλισμένος με στάχτη.
……
Πάνω από το μέτωπο ήταν αραιά, και το μέτωπο γυάλιζε κάπως. Το φάσμα του ‘γνεψε.
Ώ, μικρέ μου. Έλα, πουλάκι μου. Come, bird. Come”.

Σελ.174…..175
Κάποια στιγμή όμως έπρεπε να μιλήσει, να φωνάξει, να ζητήσει εξηγήσεις, και εν ανάγκη να βγάλει το μπλοκάκι του –για να θυμηθεί ότι ήταν και συγγραφέας- και να σημειώνει με την ψυχή στο στόμα όσα ακούει, γρήγορα, ασθματικά, ίσως τις πολυσύλλαβες λέξεις να τις έγραφε με ευκολία με τις αντίστοιχες, όπου ήταν δυνατό, μονοσύλλαβες αγγλικές, για να προλαβαίνει να καταγράψει όσα περισσότερα μπορεί. Ουσιαστικά θα έπαιζε συγχρόνως τρεις ρόλους: του πρωταγωνιστή, του θεατή, και του συγγραφέα.
Σελ.177

Τα βουνά στο βάθος, απατηλά και υπερκόσμια, τα κελαηδίσματα των νυχτερινών πουλιών, ιδίως της κουκουβάγιας, τα μακρινά γαβγίσματα των σκυλιών που τα είχαν οι άντρες των περιπόλων μέσα και έξω από τον κήπο.
Σελ.181