Μασάει θρυμματισμένα γυαλιά, η γλώσσα του ματώνει, τις φτύνει τις λέξεις μία μία. Οι λέξεις στέκονται στον αέρα σαν μικρά φύλλα, δεν έχουν μήτε βάρος μήτε ουσία και χρώμα, φτερά πουλιών μοιάζουν που αιωρούνται. Αγαπημένες μικρές ευλογημένες ελληνικές λέξεις, κάπου χτύπησαν σ’ ένα αγκαθάκι και από τα δάχτυλά τους έτρεξε μια σταγόνα αίμα. Θα το ρουφήξει και όλα θα ξαναπάρουν την πρώτη μορφή τους. Άνθρωπος ήταν και μιλούσε.
Σελ.73
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου